Toen
we aan het eind van ons latijn raakten, hadden velen van ons alle hoop op een
leven zonder drugsgebruik opgegeven. Wij geloofden dat we voorbestemd waren te
sterven aan onze ziekte. Op onze eerste bijeenkomst liepen we een zaaltje
binnen dat vol zat met verslaafden die nuchter en droog bleven. Hoe
inspirerend! Een nuchtere verslaafde biedt inderdaad uitzicht op hoop. Vandaag bieden we
dezelfde hoop aan anderen. De nieuwkomers zien de vreugde in onze ogen, ze
merken op hoe we ons gedragen en luisteren naar ons als we spreken op
bijeenkomsten - en vaak verlangen ze naar datgene wat wij gevonden hebben. Zij
geloven in ons totdat ze in zichzelf leren geloven. Nieuwkomers horen
dat we naar hen een boodschap van hoop uitdragen. Zij neigen ertoe om ons door
een "roze bril" te bekijken. Ze hebben niet altijd oog voor onze
worsteling met een bepaald karaktergebrek. Ze zien niet altijd de moeite die
het ons kost om het bewuste contact met onze Hogere Macht te verbeteren. Het
kost hen tijd om te beseffen dat wij als "oudgedienden", met drie,
zes of tien jaar nuchter tijd, dikwijls persoonlijkheden boven principes
plaatsen dan wel te kampen hebben met sommige andere onzichtbare
karaktergebreken. Ja, de nieuwkomer
zet ons soms op een voetstuk. Het is echter goed om de aard van onze
worstelingen tijdens herstel ruiterlijk toe te geven, want mettertijd zal de
nieuwkomer dezelfde beproevingen moeten doorstaan. En die nieuwkomer zal zich
dan herinneren dat anderen deze moeilijkheden nuchter zijn doorgekomen.
Ik zal onthouden dat ik voor iedereen die mijn pad
volgt een lichtend voorbeeld ben, een baken van hoop.
