Anonimiteit, zoals wij het beleven in AA, is in de kern gewoon een uitdrukking van nederigheid. Wanneer we de Twaalf Stappen gebruiken om te herstellen van alcoholisme, dan probeert ieder van ons echte nederigheid te bereiken, ons zelfrespect op een solide basis van waarheid te plaatsen, eerder dan op fantasieën over onszelf. Wanneer we de Twaalf Tradities gebruiken om in AA samen te werken, dan proberen we allen als individuele leden nederigheid te bereiken; door onze ware plaats in AA te erkennen; en als gemeenschap, door de ware plaats van de AA in de wereld te erkennen.
De Eerste Traditie herinnert er ons aan dat we niet kunnen herstellen op eigen houtje en dat wij onze persoonlijke verlangens en ambities moeten beheersen om de eenheid van de groep en de Gemeenschap te vrijwaren. We moeten onszelf niet wijs maken dat we een hoogstaand iemand zijn in AA (Tweede Traditie) ongeacht de positie die we ook mogen bekleden.
We zijn gewoon alcoholisten onder elkaar en in onze groepen hebben we het recht niet (Derde Traditie) om andere alcoholisten, die op zoek zijn naar dezelfde hulp als wij, te beoordelen op hun geschiktheid. Ja, een groep moet ook nederig zijn. Hij kan zijn naam publiek maken, maar in de geest van de anonimiteit moet hij "om het even welke groep" slechts bezien als een deel van een groter geheel (Vierde Traditie), behoedzaam in alle ondernemingen, tot welzijn van de andere groepen die deel uit maken van AA. We moeten de volledige naam van onze vereniging steeds indachtig zijn, zowel in groepsactiviteiten als in individuele activiteiten,. Ze vertegenwoordigt noch een gevestigde, noch een nieuwe religie. We zijn geen evangelisten of goeroes die de mensheid willen redden: we zijn anonieme alcoholisten die andere alcoholisten proberen te helpen (Traditie Vijf).
In de opkomende strijd tegen alcoholisme, mogen we ons niet laten misleiden door onze AA-trots, om onze gemeenschap te koppelen aan andere instanties, in ruil voor een aandeel in hun macht, prestige en geld. Wanneer we de Zesde en de Zevende Traditie voor ogen houden, zullen we in plaats daarvan al onze krachten gebruiken voor het eigen, unieke doel van AA.
Wanneer we aan Twaalfde Stapwerk doen, moeten we onszelf niet wijs maken hoe nobel we wel zijn om onbezoldigd zulk waardevol werk te verrichten. De betekenis van Twaalfde Stapwerk kan niet afgemeten worden in geld (Traditie Acht), en wij werden hiervoor op voorhand betaald met iets veel waardevollers - onze eigen levens. In dezelfde Traditie wordt gesuggereerd dat een dienstencentrum de AA nederigheid handhaaft door het betalen van fatsoenlijke lonen aan haar werknemers, in plaats van ervan uit te gaan dat AA zo'n heilzame instelling is dat het een gunst is om er te mogen werken.
Wanneer we speciale verantwoordelijkheden krijgen binnen AA, omschrijft de Negende Traditie deze als kansen om te dienen, en niet als titels om mee te pronken. De nederigheid van de Gemeenschap zelf is gewaarborgd door de Tiende Traditie, met de weigering om onszelf te beschouwen als een autoriteit die zijn macht publiekelijk tentoon spreidt.
We willen ons programma niet verkopen als een 'onfeilbare remedie' met de overdreven termen van een promotiecampagne (Elfde Traditie), noch willen we het dramatiseren door het identificeren van beroemdheden binnen de AA, waarbij we laten doorschemeren dat het herstel van elk van ons een individuele prestatie geweest is. De Twaalfde Traditie herinnert er ons aan dat we iets sterkers hebben dan onze menselijke persoonlijkheden om op te vertrouwen. Onze principes komen op de eerste plaats - en we hebben ze niet zelf uitgevonden. Ze weerspiegelen eeuwige geestelijke waarden. Met deze Traditie erkennen we nederig, zowel individueel als gemeenschappelijk, onze afhankelijkheid van een Macht groter dan onszelf.
