‘Anonieme Alcoholisten’ behoort steeds niet professioneel te blijven, maar onze dienstencentra mogen medewerkers in dienst nemen
8
Spiritueel als het is, blijft AA zeer van deze wereld.. Net als de Zevende Traditie, focust de Achtste zich op een gewoon vierletterwoord dat in beide Tradities wordt vernoemd: geld. Velen onder ons hebben aan een cynische kandidaat al eens moeten uitleggen: "Neen, ik ben geen maatschappelijk werker. Ik word niet betaald om met jou te praten. Ik doe het omdat dit de beste manier is om zelf nuchter te blijven."
Dat betekent natuurlijk niet, dat de gedachte om professioneel te gaan, nooit bij AA'ers is opgekomen. In de schrale beginjaren dacht Bill W. eraan om lekentherapeut te worden, om zo geld te verdienen vanuit zijn ervaring bij het helpen van alcoholisten. Maar, met een stevig duwtje van het groepsgeweten, besefte hij al gauw dat er nooit een uithangbord aan zijn deur zou hangen, met de woorden: "Bill W., AA-therapeut, 10$ per uur!"
Het werd voor de vroege leden duidelijk dat geen enkele AA'er ooit een betaling zou mogenvragen of aanvaarden voor "het uitdragen van de boodschap naar iemand anders, van mens tot mens".Maar nieuwe vragen verschenen naarmate het ledenaantal groeide en de boodschap van hoop verspreid werd, waardoor duizenden alcoholisten op zoek gingen naar AA. De eerste kantoren van intergroepen of dienstbureaus (in de VS) werden gewoonlijk bemand door AAvrijwilligers; nu is het in de meeste van deze bureaus zo druk, dat er ook voltijdse bedienden nodig zijn. Natuurlijk zijn AA-leden beter geschikt voor de job dan niet-leden - maar worden deze AA'ers dan betaald om aan Twaalfde Stapwerk te doen? Neen. Op kantoor effenen ze gewoon de weg voor dit werk. Een opname in een ziekenhuis regelen voor een zieke alcoholist, een bevende nieuwkomer vertellen waar deze avond de dichtstbijzijnde vergadering doorgaat, ze helpen het mogelijk te maken voor die alcoholist om de boodschap te ontvangen "van mens tot mens."
Een soortgelijke ontwikkeling vond ook plaats in het 'hoofdkwartier' van de vereniging. Ooit was het een klein kantoor voor een medestichter (Bill) en een secretaresse, nu is het uitgegroeid tot het huidige Algemene Diensten Bureau, volledig bemand, met een grote postkamer die de communicatielijnen voor AA wereldwijd open houdt. De bedienden, zowel AA'ers als niet-alcoholisten, worden betaald op een schaal, vergelijkbaar met die van winstmakende ondernemingen, zodat het kantoor betrouwbaar kan functioneren. En de AA-personeelsleden bevinden zich in exact dezelfde positie als de intergroepbedienden van AA. Stel dat je op zekere dag aanklopt op het ADB in New-York. Medewerkers die even pauzeren om met jou te praten, kunnen aan het werk geweest zijn aan de conferentie van volgend jaar of aan het corresponderen met een groep uit jouw streek, om de boodschap beter te helpen uitdragen. Daarvoor krijgen ze om de twee weken een betaling. Maar je zou ze ook aan andere medewerkers kunnen horen vertellen over een nieuwkomer die ze deze avond naar de vergadering zullen meenemen of over een referaat dat ze volgende week zullen brengen bij een naburige groep. De enige betaling die ze hiervoor ontvangen is hun eigen voortdurende nuchterheid. Bij deze kantoorbanen en andere opdrachten, worden leden eigenlijk betaald voor hun zakelijke en professionele bekwaamheden. Werkend op het ADB bureau, aan conferentie goedgekeurde boeken en pamfletten of aan de Grapevine, gebruiken deze AA'ers hun vaardigheden als correspondenten, managers, schrijvers, uitgevers, kunstenaars, proeflezers - evenals hun inwendig begrip van AA. Bij gelegenheid hebben vrijwilligers hun tijd en talenten besteed aan al deze diensten, en hun bijdragen worden zeer gewaardeerd. Maar wat, indien het genootschap zou beslissen dat al deze opdrachten, uitsluitend door onbetaalde vrijwilligers zouden moeten uitgevoerd worden? Hedendaags is er in AA teveel werk om dit hier en daar in de vrije uurtjes te doen, en alleen de rijken of de gepensioneerden zouden het zich kunnen veroorloven om voltijds te werken. Als we in deze beperkte groep gekwalificeerde mensen zouden proberen te vinden om bepaalde taken uit te voeren, dan zou de keuze kennelijk gereduceerd worden - tot soms helemaal niemand.
Wanneer er alleen vrijwilligers zouden worden ingezet, zou er zich nog een ander probleem stellen: Het lijkt ondankbaar - of althans, het is sociaal onaanvaardbaar - om een taak te bekritiseren of te verwerpen, die gratis wordt gedaan. Maar betaalde jobs bij AA krijgen nogal controle! Neem bijvoorbeeld onze literatuur (zoals deze brochure). Ongeacht het onderwerp, willen we er zeker van zijn dat elk stuk zo duidelijk mogelijk de mening van het groepsgeweten van AA als geheel weergeeft. Dus elk nieuw project moet eerst door de Conferentie worden goedgekeurd. Eenmaal in omloop, houdt het Literatuurcomité van de Algemene Diensten Raad het bij iedere fase nauwlettend in de gaten. Vaak worden er drastische veranderingen vereist. Het 'eindproduct' moet dan nog goedgekeurd worden door zowel het Literatuurcomité als door de Conferentie, en vaak zijn er nog verdere herzieningen ... "Wacht eens even!", zou een ouderling kunnen opmerken, "Wat is er hier aan de hand? Heeft Dr. Bob niet gezegd, 'Laten we het simpel houden'?'" ...